In september werden we voor twee weken ondergedompeld in de Indiase cultuur en in het leven in Ananda Nilayam. Onze reis begon al gelijk met een grote uitdaging, omdat onze backpacks helaas niet met ons mee waren gereisd en pas vier dagen later aankwamen. Achteraf helemaal niet zo heel erg, want zo waren we snel gewend aan het dragen van de echte Indiase kleding. We werden warm verwelkomd door iedereen in Ananda Nilayam. Ook al was het wel even wennen aan de hogere temperaturen, pittige curry’s, Indiase chai en het overschot aan muggen, we voelden ons al snel thuis! 

Tijdens ons verblijf zijn we onder andere bezig geweest met schilderen, opruimen en schoonmaken. Ook hebben we een Engelse les gegeven op het schooltje van Salomi, Meghana en Mounika. We hebben de meiden geholpen met het maken van hun huiswerk, geknutseld en vooral veel spelletjes gespeeld. Op zondag hebben we twee kerkdiensten en twee zondagscholen bijgewoond. Mooi om te zien dat het Woord ook hier verkondigd mag worden. We hebben erg genoten van de gezelligheid met de meiden, met Jacomien, Hanock en Lyana en met iedereen die we gezien en gesproken hebben tijdens ons verblijf. Wat ons betreft waren de twee weken veel te snel voorbij. We zijn blij dat we voor een poosje deel mochten uitmaken van de Ananda Nilayam familie en dat we hebben mogen zien wat een mooi en gezegend werk er in India gedaan wordt.

Hartelijke groet Willemiek en Willemijn

Daar stonden we dan helemaal bepakt en bezakt op Schiphol. Het was 29 juli en onze werkvakantie begon. We waren allemaal opgetogen, maar toch was het ook wel een beetje beladen om het vliegtuig in te stappen omdat de dag van nationale rouw nog in ieders geheugen was. Nadat we twee keer bijna het vliegtuig misten, kwamen we na twee dagen reizen veilig aan op het station in Bapatla waar we feestelijk werden ontvangen door Hanock, de wachtman en zijn twee zoons. Er werden bloemenslingers omgehangen en er was een spandoek om ons te verwelkomen. Nadat alle koffers en wij in twee riksja’s waren gestopt kwamen we aan in Ananda Nilayam waar de hele familie ons op stond te wachten. Opnieuw waren er bloemen en een heleboel lachende gezichten. Wat was het heerlijk om iedereen te leren kennen.

Nadat we eerst een dag van kennismaken hadden met de omgeving en inkopen doen van Indiase kleding begon het echte werk. We zouden ons vooral eerst gaan bezig houden met het schilderwerk aan de binnenkant. De buitenkant zou worden gedaan door de lokale schilders die ons dan ook gelijk van verf zouden voorzien. In onze koffers hadden we verfrollers meegenomen, die tevoorschijn werden gehaald even als onze verfkleding. De slaapkamer van de meiden hebben we als eerste gedaan, waarna de keuken en het klaslokaal een beurt hebben gekregen. Steeds was het eerst grote schoonmaak door alle muren en plafonds met een bezem langs te gaan en te ontvetten met water en afwasmiddel. Pas daarna werd de verf gebruikt. Vervolgens werd de fysioruimte weer helemaal opgeknapt, wat vooral heel goed zichtbaar was aan de vloer. Vervolgens de kamer van de moeder van Hanock, de trap en een gedeelte van de kamers van het huis van Hanock en Jacomien. Er zijn heel wat verfemmers gebruikt, spetters verf op kleren gekomen, van de vloer afgeschrobt en van het lijf gewassen. Het was heerlijk om zo bezig te zijn in India al vergaten we  wel eens dat je toch niet op Nederlands tempo kan werken in India.

Als extra project is er zelfs een heuse ‘egg factory’ gebouwd. Tijdens de rondleiding zagen we een half vergaan kippenhok zonder kippen en daar vroegen we over door. Het bleek dat er kippen waren geweest, maar dat deze steeds werden opgegeten. Toen ontstond het idee om ook voor een kippenhok te zorgen. Het idee werd uitgewerkt met Nederlandse materialen in gedachten, maar na een middagje shoppen en een paar dagen werk staat er nu een echt Indiaas kippenhok. Vlak voordat de kippen kwamen deden Aart en Sander er hun middagdutje waardoor het kippenhok werd goedgekeurd en bij ons vertrek liepen er dan ook al een leuk koppeltje kippen in rond.

Twee weken lang mochten we genieten van alles wat de Ananda-Nilayam-family te bieden heeft. Heel veel liefde en gezelligheid, de vele verhalen en grapjes van de meiden, lekker eten van Mary Akka en het kletsen met iedereen. Het was echt puur genieten! Dat maakte het afscheid nemen dan ook niet makkelijk en met gemengde gevoelens gingen we dan ook weg om in onze laatste week nog meer van India te zien.

We zouden nog veel meer kunnen schrijven over onze belevenissen, onze grenzen die verlegd zijn en alles wat we hebben gezien en gedaan, maar daarvoor is er hier in deze nieuwsbrief niet voldoende plaats.

Onze reis naar India was een avontuur waar we al maanden naar uitkeken. We zouden eerst een weekje trekken in het zuiden, dan zestien dagen in Bapatla zijn, om vervolgens nog twee weken te trekken in het noorden. Het is een onvergetelijke reis geworden en zeker niet op z’n minst door de ervaringen in het “House of Joy”. De tijd daar begon al met een ontzettend warm welkom door alle bewoners. In de dagen die daarop volgde zijn we echt geïntegreerd in het dagelijkse leven van iedereen.  Arike en Corneli hebben vooral gewerkt aan een zelfstandig oefenprogramma voor de meisjes en gaven hen elke morgen fysiotherapie, terwijl Tom en Casper zich meer met praktische klussen hebben bezig gehouden, zoals het klaarmaken van het rijstveld, de schommel schilderen, enz. We hebben allemaal een prachtige herinnering over gehouden aan de twee vakantiebijbelscholen die we hebben gehouden voor de kinderen uit de buurt. Het enthousiasme van de kinderen, hun blijdschap na elke vorm van aandacht en hun stralende gezichten hebben ons niet koud gelaten. De kinderen genoten van de activiteiten die we voor hen hadden verzonnen. Jacomien en Hanock hebben ons echt kennis laten maken met het dagelijkse leven van de Indiërs. We dronken thee, gemaakt door ‘Akka’, speelden ‘pachisi’, volleybalden in de moesson, verzonnen namen voor de tientallen gekko’s, namen deel aan zondagscholen en kerkdiensten, zongen liedjes met de meisjes en deden het vooral rustig aan, zoals gebruikelijk is in India. Na twee weken was het moeilijk om afscheid te nemen. We waren net helemaal gewend aan het ritme en de gewoontes op het project en we hadden banden opgebouwd met alle lieve mensen daar. We kijken met een dankbaar hart terug op de tijd in Ananda Nilayam. We hopen en bidden dat het project nog lang tot zegen mag zijn.

Arike, Casper, Corneli en Tom.

Te gast bij onze familie in ‘Ananda Nilayam’. December 2014

Na een lange reis was het zover. Eindelijk! Ons vliegtuig landde in Chennai en na wat papiereninvulwerk, waar we goed bij geholpen werden door een paar Indiase helpers, konden we op zoek naar de uitgang.  Daar stonden Jacomien en Hanock, Joëlyn en Lyana op ons te wachten. Bijzonder en blij weerzien. Voor ons de eerste keer dat we op Indiase bodem stonden. We kwamen ogen en oren te kort. Wat een mensen, verkeer dat door elkaar heen krioelt, lawaai van claxons. Inmiddels zijn we daar wel een beetje aan gewend, al verbazen we ons steeds weer over het dagelijks leven in India. Na een nachtje hotel gingen we verder met onze reis. Nu met twee families bij elkaar. De treinreis verliep goed. Zelfs een meegenomen pizza smaakte opperbest tijdens zo’n lange treinreis. Met autoriksja reden we na aankomst op station van Bapatla naar ons logeeradres. En jawel: hartelijk ontvangst ook daar. Spandoek, bloemenslingers, het gezin van de wachtman, en de meisjes van Ananda Nilayam stonden op ons te wachten. Met elkaar leefden we toe naar de Kerstdagen. Op 23 december hebben we dit met de meisjes mogen vieren. Voordat de viering begon werd alles schoongemaakt, klaargezet en versierd. Ook de meisjes werden in een nieuwe dress gestoken.  Van de meeste meisjes waren er familieleden om het kerstfeest ook mee te vieren. De buurt was ook van harte welkom. Het hele pad voor het tehuis zat vol met gasten. Door een aantal predikanten werd er een meditatie gehouden, die over de geboorte van de Heere Jezus ging. Daarna was het tijd voor de meisjes om hun goed ingestudeerde dansjes en stukjes te presenteren. Wat knap dat ze ondanks hun handicap zo met elkaar bezig kunnen zijn. Als laatste lieten ze het verhaal van de verloren zoon aan ons zien en horen. Er werd door iedereen goed geluisterd. Wij mochten ook nog een paar kerstliederen zingen en spelen. Anne-Marie en Jacolien op hun blokfluit Pieter en Nelleke op het keyboard.

Inmiddels was ook de burgemeester (vrouw) gearriveerd. Zij deelde aan de arme mensen uit het dorp dekens uit. De moeders van de meisjes kregen een nieuwe sari en ook een deken uitgereikt door Hanock en Jacomien.  Natuurlijk werd ook daar een foto van gemaakt. Als afsluiting was er een maaltijd voor de meisjes met hun familie, waarna ze naar hun eigen huis gingen. We hebben gezien en gehoord dat Gods Woord ook in India opengaat. We bidden of de Heere Zijn zegen wil geven over het dagelijks werk dat hier met en voor de meisjes gedaan wordt, maar boven al dat de mensen hier in India God mogen kennen als hun Zaligmaker.